speciaal ontbijt voor mij als afscheid
Door: mariabbouwman
03 April 2011 | Peru, Lima
hoi, hoi
Door allerlei omstandigheden nu pas weer aan het schrijven, daarom wordt
dit een kort verhaaltje omdat ik graag eerst mijn Colca ervaring wil vertellen, maar dit in tijd eerst.
De rest schrijf ik van de week
Maria
Vrijdag was mijn afscheid in de comedor, want zaterdag konden een aantal vrouwen niet.
De vrouwen in Lima hadden een speciaal ontbijt gemaakt in de comedor, als afscheid. Ik was er weer om half zeven en daar waren ze al bezig met "tamal" te maken en dan helemaal vegetarisch voor iedereen.
Dat maak je van gemalen mais dat wordt gemengd met water en geroert en geroert dan een vulling van uien met aji(pepers) en olijven en dan ipv kip gekookte eieren. Op mais bladeren wordt een een schep van die mais gelegd en dan de vulling. de bladeren worden er omheen gevouwen en vastgebonden en dan wordt het geheel gekookt. Dat eet je dus warm tussen een broodje. En dan was er natuurlijk koffie en ik had voor taart gezorgd. Zo tegen half acht kwamen de de rest van de vrouwen binnen stromen.
Voor mij hadden ze een poncho als kado heel ontroerend allemaal samen met die vrouwen en wat kinderen, samen eten en praten. Het was mooi om te zien dat de vrouwen voor elkaar tijd, aandacht en zorg hebben. Ik heb het wel al geschreven, maar toch die vrouwen zijn arm maar niet zielig, maar wel sterk en ze werken en zorgen voor zichzelf of eerder nog voor hun kinderen.
En daarna gingen we gewoon weer aan de slag. Twee dagen heb ik nog gekookt, nou ja gesneden en afgewassen en af en toe in een pan geroerd. En ik mocht ook al de lijst bijhouden van wie er betaald had en een maaltijd wilde.
En steeds was er weer een verassende maaltijd voor mij. Het grappige was dat een aantal van de vrouwen vaak ook voor "mijn" maaltijd kozen. En zaterdag was dan echt de laaste dag, dat is dan toch met pijn in mijn hart en af en toe een traan afscheid nemen. Het was heerlijk om samen met de vrouwen daar een tijd te mogen werken, en ik heb me zeer welkom gevoeld.
Zaterdagmiddag ben ik met padre Jan weer mee naar boven de berg op gegaan, hij heeft daar op een aantal plekken een keer in de zoveel weken een mis, waar dan zo,n 20 mensen komen. Daarboven wonen de armsten, die vanuit de dorpen in Lima komen wonen waar het "beter" is en dan in huizen van plaatmateriaal, met alleen maar zandwegen terecht komen. Alles moet daar met mankracht naar boven want auto,s kunnen er praktisch niet komen. Water en stroom hebben ze op veel plaatsen niet of soms pas net. Het leven is daar hard.
Zondag was een rustige dag voor mij rustig pakken, samen met Paula de jongste dochter, nog wat gepraat met Carmen de vrouw des huizes en afscheid nemen van de familie.
De taxi kwam voorrijden om half twee en een uurtje door de sta om aan de anderen kant de bus te pakken
liefs
Door allerlei omstandigheden nu pas weer aan het schrijven, daarom wordt
dit een kort verhaaltje omdat ik graag eerst mijn Colca ervaring wil vertellen, maar dit in tijd eerst.
De rest schrijf ik van de week
Maria
Vrijdag was mijn afscheid in de comedor, want zaterdag konden een aantal vrouwen niet.
De vrouwen in Lima hadden een speciaal ontbijt gemaakt in de comedor, als afscheid. Ik was er weer om half zeven en daar waren ze al bezig met "tamal" te maken en dan helemaal vegetarisch voor iedereen.
Dat maak je van gemalen mais dat wordt gemengd met water en geroert en geroert dan een vulling van uien met aji(pepers) en olijven en dan ipv kip gekookte eieren. Op mais bladeren wordt een een schep van die mais gelegd en dan de vulling. de bladeren worden er omheen gevouwen en vastgebonden en dan wordt het geheel gekookt. Dat eet je dus warm tussen een broodje. En dan was er natuurlijk koffie en ik had voor taart gezorgd. Zo tegen half acht kwamen de de rest van de vrouwen binnen stromen.
Voor mij hadden ze een poncho als kado heel ontroerend allemaal samen met die vrouwen en wat kinderen, samen eten en praten. Het was mooi om te zien dat de vrouwen voor elkaar tijd, aandacht en zorg hebben. Ik heb het wel al geschreven, maar toch die vrouwen zijn arm maar niet zielig, maar wel sterk en ze werken en zorgen voor zichzelf of eerder nog voor hun kinderen.
En daarna gingen we gewoon weer aan de slag. Twee dagen heb ik nog gekookt, nou ja gesneden en afgewassen en af en toe in een pan geroerd. En ik mocht ook al de lijst bijhouden van wie er betaald had en een maaltijd wilde.
En steeds was er weer een verassende maaltijd voor mij. Het grappige was dat een aantal van de vrouwen vaak ook voor "mijn" maaltijd kozen. En zaterdag was dan echt de laaste dag, dat is dan toch met pijn in mijn hart en af en toe een traan afscheid nemen. Het was heerlijk om samen met de vrouwen daar een tijd te mogen werken, en ik heb me zeer welkom gevoeld.
Zaterdagmiddag ben ik met padre Jan weer mee naar boven de berg op gegaan, hij heeft daar op een aantal plekken een keer in de zoveel weken een mis, waar dan zo,n 20 mensen komen. Daarboven wonen de armsten, die vanuit de dorpen in Lima komen wonen waar het "beter" is en dan in huizen van plaatmateriaal, met alleen maar zandwegen terecht komen. Alles moet daar met mankracht naar boven want auto,s kunnen er praktisch niet komen. Water en stroom hebben ze op veel plaatsen niet of soms pas net. Het leven is daar hard.
Zondag was een rustige dag voor mij rustig pakken, samen met Paula de jongste dochter, nog wat gepraat met Carmen de vrouw des huizes en afscheid nemen van de familie.
De taxi kwam voorrijden om half twee en een uurtje door de sta om aan de anderen kant de bus te pakken
liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
